Język chorwacki – kilka słów o języku
Język chorwacki (chorw. hrvatski jezik) to język urzędowy w Chorwacji i jest jednym z języków urzędowych Bośni i Hercegowiny. Co więcej, chorwacki funkcjonuje również jako język mniejszościowy w Serbii, Czarnogórze oraz innych pobliskich krajach półwyspu bałkańskiego. Bynajmniej jako mową ojczystą posługuje się nim około 5 mln ludzi.
Historia języka chorwackiego
Pierwsze wzmianki o języku chorwackim sięgają już IX w. Wtedy to język staro-cerkiewno-słowiański przyjęto jako język liturgii. Następnie język stopniowo przyswajano do nieliturgicznych celów i stał się on znany jako chorwacka wersja języka starosłowiańskiego. Co więcej obie wersje języka chorwackiego: liturgiczna oraz nieliturgiczna, były kontynuowane jako część głagolicy od połowy IX w.
Natomiast do końca XI wieku średniowieczne chorwackie teksty pisano 3 alfabetami: łacińskim, chorwacką cyrylicą oraz głagolicą, a także w 3 językach: chorwackim, łacińskim i starosłowiańskim.
Serbsko – chorwacki
Warto wiedzieć, że nazwą języka serbsko-chorwackiego, w dalszym ciągu określa się podstawę, na której oparto języki standardowe. Jednak stosowanie tej nazwy obecnie budzi kontrowersje wśród ich rodowitych użytkowników języka chorwackiego i języka serbskiego.
W Chorwacji słynny jest pogląd, że język urzędowy byłej Jugosławii (zwany wtedy oficjalnie „serbsko-chorwackim”) był tworem politycznym. Natomiast obecnie w krajach byłej Jugosławii nie używa się już tego określenia, tylko zastępuje się nazwami takimi jak: „język serbski”, „język chorwacki”, „język bośniacki” czy „język czarnogórski”.
Dla porównania kilka przykładów słów języka chorwackiego i języka serbskiego
